شرایط وحشتناک امروز در داخل سرزمین اسیر ایران نیازی به تکرار هزار باره ما ندارد. یک ویروس خطرناک به همه دنیا سرایت کرده است برای مردم ما که 41 سال است در سایه شوم ویروسی خطرناک تر، کشنده تربا عنوان ج.ا زندگی ی اسارت باری را سپری کرده اند. پدیده ی جدید و تجربه نشده ای نیست.
اما ما در نهایت مردم فراموش کاری هستیم. ( شعار نه میبخشیم و نه … بیشتر کاربردش در محدوده گرایش های چپ تعریف میشود) از این منش مردم ،نظام داعشی اسلامی بیشترین بهره را برده است و دارد میبرد. اگر یکی دونمونه مربوط به راه و کارخودمان را بخواهم برای صدمین بار تکرار کنم باید سالها به عقب برگردیم. اهدائ نخل طلا به فیلمی فاقد معیار های یک جشنواره حرفه ای زیر عنوان طعم گیلاس توانست تمام زحمات قاضی پرونده میکونوس و فعالیت گروه های فعال وکانون پناهندگان سیاسی در برلین را به سایه بکشاند و بعد از یاد ها ببرد. مدیران فستیوال های کشورهای اروپایی + امریکا هم که به این خصلت ما پی برده بودند. قادر شدند به اخوند ها کرتیت بدهند تا در داخل بکشند و در خارج با جایزه های کن و سلقون ،شیر ونیز و خرس برلین و مشابهشان برای خود ابروی کاذب بخرند. باز هم نمونه میخواهید دخالت مستقیم مجلس المان و فرستاده اش به ج. ا خانم کلودیا روت نایب رئیس مجلس المان که با رعایت فرامین عقب مانده نظام داعشی و انتقال فیلم دوم خردادی پناهی و اهدای جایزه به کار کم ارزش پناهی و حضور خواهر زاده پناهی روی صحنه برای جو سازی و اهدای یک خرس دیگر به ج. اسلامی قابل ذکر است .هم اکنون هم برلیناله همان مسیر ازموده را می آزماید که نمیخواهیم در این مطلب بدان بپردازیم اما انگار زیاد حاشیه رفتم از گسترش بی حد و اندازه ویروس در ایران چند هفته ای میگذرد که دلیل اصلی این گسترش در خوشبینانه ترین تعبیر اهمال و بی عرضه گی سران داعشیان است، میزان مبتلایان از حد فزون است مردم عادی در ترس و اضطراب بسر میبرند اما انچه فراموش شده وضعیت دردناک تر زندان های جمهوری اسلامی است و مصیبت چند برابری است که زندانیان با ان مواجه هستند.
.هیچ معلوم نشد هزاران نفری که در قیام خونین ابان دستگیر شدند چه بسرشان امد؟ زیر شکنجه هستند؟ چه بسا این جانیان با شرایطی که پیش امده بدون هیچ عکس العملی، سر به نیستشان کرده اند؟ حالا عده ای نگرانند نکند سرداد جانی قالیباف هم بیمار شده باشد ؟نگذاریم اخوند ها از این شرایط سوء استفاده کنند . ضمن این که به حق نگران مردم عادی هستیم که الان در تنگدستی بدون کوچکترین امکانات در درد ورنجند وپرستاران روز مزدی که هنوز حقوق های عقب افتاده شان را نگرفته اند اما با جان خود بازی میکنند و با بیماران همراهی .
نگذاریم لااقل پرونده جنایت های همین چند ماه نظام و جنایت هوایی کم رنگ شود. نگذاریم این جانیان بازهم به جنایت هایشان ادامه دهند.
بس است. بس است .بس است.
بصیر نصیبی
آخرین دیدگاهها