اول بیانات آن زمان موسوی، رهبر سبزالهی ها ی کنونی وشیفته امام قاتل راحل و نخست وزیر خمینی در باره‌ی بازیگرانی که در حکومت پیشین در ایران فعالیت می کردند را بخوانید:
« از گروهای فنی می توان استفاده کرد جز مواقعی که مخالف نظام ج. اسلامی باشند در زمینه نویسندگان وکارگردانان به اعتقاد بنده چهره هایی که نشان بدهند صمیمانه در خدمت نظام هستند با دقت ونظارت می توانند کار کنند در مورد بازیگران کسانی که قویا در خدمت نظام طاغوت وارزش های حاکم بر آن زمانه بوده اند نباید در فیلم ظاهر شوند اینگونه بازیگران ویا ستاره های طاغوت بهتر است اگر هم توبه کرده اند در کارهای دیگر مشغول شوند.»
البته این بیانات آقای نخست وزیر مترقی !با توجه به خواست وتمایل امامشان تنظیم شده بود محسن مخملباف هم که در خرداد 88 شریک به انحراف کشاندن جنبش مردمی بود هم حرفها ونظرهایش در باره بازیگران دوره طاغوت!کپی بیانات خمینی،موسوی و…بوده است.
پس در آن جو مسموم آلوده به ویروس آخوندیسم نباید تعجب کرد که چرا ایرن وایرن هارا تحقیر کردند، به دادگاه های انقلاب کشاندند ویا حذف کردند.
ایرن زازیانس از بازیگران مشهورزن سینمای پیش از انقلاب ۱۳۵۷ علاوه بر کارهای بیاد ماندنی در تئاتر در بیش از ۳۰ فیلم سینمایی بازی کرد. ،او روز هفتم مرداد در تهران در گذشت. در فقر وتنگدستی زیست بی آنکه مقامات نظام ضد زن جمهوری اسلامی کوچکترین اعتنایی به شرایط او داشته باشند وبی آن که خانه سینمایی ها حتا تا زمانی کلوب شان را تعطیل نکرده بودند یادی از این بازیگر کرده باشند،چون برای خانه سینمایی ها فقط منافع دارو دسته شان مطرح بود وایرن که میخواست هنرمندی مستقل واتکایش به هنر وتوانایی های خودش باشد نمی توانست در جمع آنها ها هم جایی داشته باشد.
ایرن را در حقیقت جمهوری اسلامی کشت آنهم در سنی که هنوز قدرت وتوانایی داشت که کار کند وموثر باشد. او چند جرم مهم داشت، اول اینکه زن بود و از دیدگاه رهبر عظیم الشان چون بازیگر هم بود پس خود به خود به فاحشه تبدیل شده بود.
دوم مسلمان شیعه اثنی عشری هم نبود پس اذیت وآزارش اجر اخروی هم داشت. برای بازیگری فعال روی صحنه وقتی به ارتکاب این گونه جرایم ابلهانه محکوم می شود وفریاد رسی هم ندارد.دیگر زندگی معنا ومفهوم واقعیش را از دست می دهد بله بهمین دلایل باز هم تاکید می کنیم ،ایرن را ج. ا ،33 سال پیش کشت،همان زمان که او را از صحنه تاتر وسینما بیرون راندند ،هیج کس هم نبود به این رفتار غیر انسانی اعتراض کند.
ایرن در سال ۱۳۰۶ در بابلسر متولد شد. از نوجوانی به فعالیت هنری به ویژه هنر نمایش علاقه داشت. دختری ۱۶ ساله بود که با محمد عاصمی، ازدواج کرد. یا بهتر بگویم به خانه شوهر فرستاده شد. ایرن بعد از ازدواج به تهران آمد ایرن ۱۹ ساله بود که به صورت حرفه‌ای به بازیگری در تئاتر پرداخت. او نخست در سال ۱۳۲۵ با محمدعلی وثیقی، مدیر "تئاتر فردوسی" در خیابان لاله زار، قرادادی امضا کرد. اولین بازی او در نمایش "کارمند شریف" به کارگردانی استفانیان بود. همکاری با گروه عبدالحسین نوشین، در آینده سازی او سهم مهمی داشت، بعد از زندانی شد ن نوشین شاگردان نوشین "تئاتر سعدی" را در خیابان شاه‌آباد (تهران)تأسیس کردند. اداره این تئاتر به طور رسمی با لرتا، همسر نوشین، و حسین خیرخواه، از همکاران نزدیک او بود؛. زمانی که"تئاتر سعدی" قصد داشت نمایشنامه "بادبزن خانم وندرمیر" اثر اسکار وایلد را به روی صحنه بیاورد و یک هنرپیشه زن کم داشت، توجه لرتا به ایرن جذب شد که در تئاتر فردوسی بازی می‌کرد. بعد از فسق قرار داد ایرن با تاتر فردوسی ایرن در کنار لرتا و توران مهرزاد، یکی از سه زن اصلی گروه تئاتر سعدی شد. نوشین پس از یک سال و نیم ، از زندان گریخت. ایرن آخرین دیدار خود را با نوشین چنین بازگو می‌کند: «پس از فرار سران حزب توده از زندان قصر، در زمانی که نوشین در تهران مخفیانه زندگی می‌کرد، در یک مهمانی کوچک در منزل آقای خیرخواه من موفق شدم آقای نوشین را ببینم. ایشان به من گفتند "من خیلی خوشحالم که تو موفقی،. همین طور به کارت علاقه داشته باش و کارت را ادامه بده. با " تعطیلی "تئاتر سعدی" نمایشنامه "مونتسرا" نوشته امانوئل روبلس آخرین نمایشی بود که در "تئاتر سعدی" تهران به روی صحنه رفت.
*ایرن وسینما در ایران
سینمای حرفه ای در نظام گذشته وضعیت مطلوبی نداشت برای ایرن که در اصل یک بازیگر تئاتر بود اما کار در تئاتر با شرایط سیاسی ای که گروه نوشین پیدا کرده بود ناممکن شده بود. تتهاراه که در صحنه بماند ورود به دنیای سیتما بود وسینما در ایران هم بیشتر در دست فیلمفارسی سازان میچرخید. اما بیشتر کارهای ایرن در سینما از ابتذال رایج سینمای آن روز فاصله داشت.
در اواخر سال ۱۳۳۶ ایرن به دعوت دو تن از همکاران پیشین خود در "تئاتر سعدی" به کار در سینما دعوت شد.
ایرن با بازی در فیلم‌های "مردی که رنج می‌برد" به کارگردانی جعفری و "چشم به راه" به کارگردانی عطاءالله زاهد فعالیت سینمایی خود را آغاز کرد.
جعفری و زاهد از سینماگرانی بودند که نمی شد کارهایشان در همان ترازویی سنجید که فیلمها ی سینمای متداول با آن سنجیده می شد.
ایرن همچنین در سه فیلم تجارتی پر فروش"قاصد بهشت" به کارگردانی ساموئل خاچیکیان (۱۳۳۷) و "چشمه آب حیات" (با فردین به کارگردانی سیامک یاسمی) محلل" به کارگردانی نصرت کریمی هم بازی کرد.
اما موقعیت سینمایی اوبا فیلم های دهه پنجاه"خداحافظ رفیق" "امیر نادری"، بلوچ ،خروس ساخته شاپور قریب و "برهنه تا ظهر با سرعت" ساخته خسرو هریتاش تثبیت شد.
ایرن در برخی از سریال‌های معروف تلویزیون نیز نقش ایفا کرد. از میان آنها بازی او در نقش مهدعلیا، مادر ناصرالدین شاه در سریال "سلطان صاحبقران" ساخته علی حاتمی قابل یاد آوری است.
یاد وخاطره اش گرامی باد.
*برای تنظیم این گزارش از چند خبر در فیس بوک وسایت های فارسی زبان استفاده شده است.
آخرین دیدگاه‌ها