در باره جشنواره های فیلم به خصوص باج هایی که همه ی این جشنواره ها به جمهوری اسلامی ی داعشی اهدا! نموده اند بار ها گفته ایم اما بهر حال این جشنواره ها با همان اهداف عریان شده با صرف هزینه های هنگفت از جیب مردم هر سال برگذار می شدند.تصور عامه بر ان است که میهمانان این جشنواره برای تماشای فیلم ها ی ندیده ویا شرکت در جلسات سینمایی به این جشنواره ها می ایند در صورتیکه به هنگام برگذاری هر جشنواره اکثر این میهمانان را باید در کلوب هاوبارهای شبانه سراغشان را گرفت نه سالن نمایش فیلم ویا کنفرانس های سینمایی ،در یک کنفرانس برای نمونه درجشنواره کن که چند هزار خبر نگار وسینماگر میهمانش هستند صد ویا صد وپنجاه نفر بیشتر شرکت نمیکنند . از یکی از دوستان سینماگرم در برلین پرسیدم : این همه میهمان سینمایی که در برلینانه شرکت میکنند وشاهد هستند که چطور دیتر کسلیک مدیر برلیناله( این اقا که گویا عضوحزب گرونه ها( سبز ها) هم بود در حقیقت کنار گذاشته شد) بدون رودبایستی به سینمای جمهوری اسلامی امتیاز های سیاسی وباج میدهد،فیلم ها را جا بجا میکند در تلاش است با چپاندن یک داور خودی در هیات داوری امکان سهم بیشتر برای اخوند ها را فراهم کند؟.این دوست برایم توضیح داد که جمعی از میهمانان برلیناله نه فیلم در جشنواره دارند نه انگیزه شرکتشان فیلم دیدن است ،اینها را هر سال کسلیک برای سور چرانی دعوت میکند، در هتل های سوپر لوکس جا میدهد ، اگر این میهمانان بخواهند به رفتار های کسلیک انتقاد کنند برای سال بعد اسمشان از لیست مهمانا ن خط میخورد .
در دیگر جشنواره ها هم کم وبیش همین بساط بر قرار است. این جشنواره ها تبدیل شده اند به سالن های مد و امکان زد وبندسیاسی ، بی جهت نیست که ژان لوگ گودار چریک پیر سینمای راستین از شرکت در کن پرهیز میکرد وکوشش های ژیل ژاکوب برای حضور او در کن به ناکامی می انجامید .جمهوری اسلامی که اگر کمی موی سر یک زن غیر خودی در داخل کشور رویت شود شخص خاطی( با نگاه متحجران) از شلاق وتوهین ! بی بهره نمیماند ،اما خودش برای ارتیست های زن ارسالی اش به جشنواره ها لباس های ویژه وگران قیمت سفارش میدهد.
با ویروس کرونا موقعیت جهان تغیر کرد. فستیوال های فیلم هم نمیتوانست به روال گذشته ادامه یابد البته بی رمق شدن موقعیت سینمای صادراتی ج.ا ربطی به این ویروس نداشت، بعد از قیام ابان که دیگر حنای اصلاح طلب های حکومتی رنگی نداشت.ستاره اقبال فیلمهای فستیوالی ج. ا هم افول کرد.سینماگران دوم خردادی که سقوط نظام را نزدیک ارزیابی میکردند یک باره خواب نما شدند و علم مخالفت با نظامی که برایشان موقعیت ساخته بودرا برافراشتند واگر اقای کورنا تشریف نمی اورد سقوط نظام به سرعت امکان پذیر بود . کرونا شرایطی ایجاد کرد که نظام توانست بماند ونفس تازه کند وبه کشت و کشتار ادامه دهد .اما دیگر برای فیلمسازان حکومتی جشنواره ای موقعیتی ایجاد نشد واز جوایز ریز ودرشت فستیوال ها هم سهمی به اینها نرسید. با ظهور کرونا سینمای جهان متوقف شد فستیوال ها وضعیت نا مشخصی دارند تا انجا که در یادم مانده تنهاجشنواره ای که بعد از کرونا تصمیم به برگذاری گرفت جشنواره ونیز بود .(این جشنواره هم اکنون در حال برگذاری است) اما نه شور و حالی دارد ونه عیش وعشرت میهمانان تامین میشود. سالن های نمایش بخشی از ظرفیتشان میتواند تماشاکر بپذیرند ،ورود به سالن با تشریفات ویژه وتست کورنا امکان پذیر است. از میهما نی های پر ذرق وبرق وبریز به پاش ها خبری نیست ، فرش قرمز هم که خود نوعی پز جشنواره ای است پهن نمیشود.اصغر فرهادی وجعفر پناهی به موقع زدند وبردند. اینان تبدیل شده بودند به سوگلی های جشنواره ها، کار به جایی کشیده بود که سینماگر حکومتی اصغر فرهادی موقع عبور از فرش قرمز دستور میدادکه اهنگ شجریان بخش شود ومسئو لین جشنواره گوش بفرمان بودند. بله ان کاخ پوشالی بعد از جنبش ابان فروریخته است . اگر عمری بود باید منتظر بود و دید این جشنواره ها در حالت همنشینی با ویروس تا چه زمانی متوقف اند ؟با چه شرایطی میتواند دوباره بساطشان را علم کنند. اما دنیای دیگری باید ساخت با دست های جوان ،پر انرژی ومستقل وهمراه مردم عادی نه روشنفکران سازش کارونان به نرخ روز خور.
بصیر نصیبی چهارم سپتامبر 2020
آخرین دیدگاه‌ها