چرا سینمای آزاد برای جشنواره هایش داور وجایزه تعین کرد؟
ممکن است برای همراهانن ما که با شیوه کار واهداف سینمای تجربی و آزاد و اوانگارد .
و یا سینمای دیگر ،آشنا هستند این سئوال پیش بیاید که چرا اصلا سینمای آزاد که راه و روشش با سینمای دیگر هماهنگ بوده است برای جشنواره هایش داور و جایزه تعین میکرد؟ آیا اتخاذ این شیوه، مغایر با اهداف سینما تجربی نبود؟ بله من بعنوان یک نظر شخصی با این برداشت موافقم، اصلا اینکه تعدادی فیلم را بگذاریم کنار هم و چند داور هم ارزش فیلم را محک بزنند برای خودم هم جاذبه ای نداشت و فستیوال های سینمای آوانگارد معمولا بدون داوری کارشان را آغاز و به انجام میرسانند. سینمای آزاد هم بعد از یک سال، تعدادی فیلم ۸ ساخته بود و همه کار های ساخته شده را در کارگاه نمایش تهران و با همکاری سهیل سوزنی به مدت ۳ شب در معرض قضاوت گذاشت و موفق هم شد که آغاز یک صدای جدید را در سینما ی ایران نوید دهد . البته حضور کمیته ای برای انتخاب امری اجتناب نا پذیر است، ما در سال اول ۳۰ فیلم ساخته بودیم وهمه ی کار های ساخته شده را به نمایش گذاشتیم اما وقتی کار گروه گسترش یافت وبه تدریج شهرستنانها هم بما پیوستند دیگر مثلا تولید ساالیانه ما در تهران وشهرستانها ۳۰۰ فیلم رسید دیگرنمی شد در یک زمان مشخص تمام اثار ساخته شده را نمایش داد، پس به ناچار ضرورت انتخاب پیش می اید .اما داوری وجایزه ،مسئله دیگری است که میتوان بدون چنین مراسمی هم برنامه را به پیش برد .بر خورد تماشاگران با کار خود یک معیار برای ارزش فیلم میسازد. که شاید خیلی مهم تر از رای چند داور باشد.
. اما من برای کار گروه که تا ان حدگسترش یافته بود باید صلاح گروه مد نظرم باشد نه نظر شخصی خودم. وقتی ما کار مان راشروع کردیم در کادر ۸ کار میکردیم که بیشتر برای تفریح بچه پولدارها بود ویا کارهای پورنو بود ، ره آورد مسافرینی که از فرنگ بر میگشتند .پس برای این که سینمای ۸ میلیمتری هم امکانی بشود و کار جدی به حساب بیاد باید تلاش میکردیم ویکی از راه ها با دید آن روزما انتخاب داور وجایزه ودیپلم به شیوده جشنواره های حرفه ای بود .ما میخواستیم این واقعیت را ثابت کنیم آن چه به فیلم ارزش میدهد ذهن وفکر سازنده است نه امکانات فنی و کادر فیلم ( ۸ و۱۶ و۳۵ و۷۵ و… ).وخوب .به تصور ما داورانی چون کامران شیر دل ، فریدون رهنما، هوشنگ کاووسی ، خسرو هریتاش، داود رشیدی ،آیدین آغداشلو . طلعت میر فندرسکی ، هوشنگ بهارلو ،داریوش مهرجویی . هوشنگ طاهری . آریی اوانسیان ، و…از ایران ( البته ما موقعیت وشخصیت هنرمندان سینمایی را درآن زمان در نظر میگیریم ،بعد از ان چه اتفاقی افتاد ودر جمهوری اسلامی برخی از سینماگران پیشرو به چه وضعیت فلاکت باری افتادند از بحث این بار ما خارج است) که از برجستگان بودند که اکثرا داوری را قبول نمیکردند ولی پذیرفتند داور جشنواره ما باشند. وفریدون رهنما فقط یک بار آن هم داوری سینمای آزاد را پذیرفت ) و داورانی از کشور های دیگر. روبر مالانگ رو مارسل کروز ، لنی لیپتون، انریک لوپز مانزانو ، جوریو نری . کریس وردز ورس ، جرالد مست و…،حضور اینان در همه گیرشدن صدای ما تاثیر شایسته ای داشت . وقتی ما موقعیتمان تثبیت شد با طرح مسئله در شورا های محلی به تدریج داوری را از جشنواره های داخلی حذف کردیم ، طرح حذف جایزه را هم به فدراسیون خودمان هم دادیم تا جشنواره های جهانی هم بدون دیپلم وجایزه برگذار شود که البته بر خورد کردیم به حوادث انقلاب واین طرح ما هم نا انجام رها شد.
بصیر نصیبی
