|
عنوان
اصلی:
welcome,
کارگردان: فیلیپ لیور(Philip
Lioret),
فیلمنامه: امانوئل کورکو(Emmanuel
Courcol),
فیلمبردار: لران داییلند(Laurant
Dailland),
موزیک: نیکولا پییونی(Nikola
Piovoni),
بازیگران: وینسنت لیندن، فیرات آیوردی، اولیور رابوردین، ....، محصول
۲۰۰۹
فرانسه، زبان اصلی: فرانسوی، زمان:
۱۱۰
دقیقه.
بلال،
نوجوان هفده ساله کرد عراقی، سه ماه پیش کشورش را ترک کرده، تا
به دوست دخترش مینا که در انگلستان به عنوان پناهنده
زندگیمیکند، بپیوندد. در طی‌این مدت او تقریبا تمام اروپا را
زیر پا گذاشته، تا اینکه سرانجام به
calais,
شهری در فرانسه، رسیده. جایی‌که فقط یک فاصله
۳۴
کیلومتری بین او و مینا قرار دارد، ولی‌فاصله‌ای که غیر قابل
عبور به نظر می‌‌آید. این مسافت کانال آبی‌ست که دو کشور
فرانسه و انگلیس را به‌هم وصل میکند و روزانه حدود پانصد کشتی
کوچک و بزرگ در آن رفت و آمد می‌‌کنند. در آخرین تلاشش برای
رسیدن به مقصد بلال تصمیم می‌‌گیرد این مسافت را شنا کند، با
وجودی که هیچ آشنایی به فنّ شنا ندارد. در حین تمرین در استخر
محلی شهر بلال با سیمون، یک شناگر حرفه‌ای قدیمی‌که حالا از
طریق آموزش شنا گذران زندگیمیکند، آشنا میشود. سیمون
و همسرش ماریون در حال طلاق گرفتن از یکدیگر هستند، ولی سیمون
هنوز ماریون را دوست دارد و در تلاش است که او را دوباره به یک
زندگی‌مجدد راضی‌کند. بین بلال و سیمون رابطه‌ای دوستی‌شکل
می‌‌گیرد. بلال هدفش از یاد گیری شنا را برای سیمون توضیح
میدهد، و سیمون هم فنّ و فوت شنا را به او یاد میدهد..................
در
فرانسه هر کس به این غیر قانونی ها!!! کمک و یا یاری برساند،
بر طبق قوانین خارجیان آن کشور تا پنج سال زندان و یا جریمه
نقدی تا سی‌هزار یورو در انتظارش خواهد بود. این مجازات حتی
شامل سوار کردن و بردن با اتومبیل این افراد به جایی‌و یا پر
کردن کارت خالی‌تلفن آنها میشود. در این رابطه قانون هیچ
فرقی‌مابین قاچاقچیان انسان که از فلاکت این انسانها سؤ
استفاده کرده و پول‌های هنگفتی به جیب میزنند و کسانی‌که
داوطلبانه و فقط بخاطر احساسات انساندوستانه به یاری این افراد
می‌‌آیند، قائل نیست.
همچنین
در آلمان یاری دهندگان به افراد فاقد اقامت قانونی! در این
کشور که بیشتر شامل معلمان، پزشکان و یا وکلا میشود، با
مجازاتهای سنگینی‌مواجه هستند. به مانند فرانسه قوانین آلمان
هم تفاوتی بین معامله گران انسانها و کمک کنندگان بشر دوست
قائل نیست و همه را در یک ردیف قرار میدهد. بیمارستانها موظف
هستند، در صورت مراجعه این افراد برای مداوا فورا پلیس را در
جریان بگذارند. از این طریق وظیفه سکوت و رازداری بیماران توسط
پزشکان دور زده میشود. برای بسیاری از پزشکان این عمل در
تعارض کامل با سوگند بقراط قرار می‌‌گیرد. سوگندی که بر طبق آن
پزشکان خود را موظف میدانند به هر کس که نیازمند درمان است،
خدمات پزشکی‌ارایه دهند.
بلال
اولین کسی‌نیست که قصد دارد این سی‌و چهار کیلومتر را شنا کند.
از قرن نوزدهم تا به حال ماجراجویان بسیاری بودند که این تنگه
دریایی را به چالش کشیده و وسوسه گذر از آن را از طریق شنا در
سر داشته اند. مشهورترین آنها کاپیتان انگلیسی‌ماتیو وب بود،
که این مسافت را در بیست ساعت پشت سر گذاشت. در چند سال اخیر
این کانال علاوه بر اهمیت ورزشی دارای نوعی اهمیت سیاسی هم در
رابطه با مهاجرت شده است. تعداد انبوهی از مهاجران از کشورهای
مختلف بخصوص از مناطق جنگی خود را به هر طریقی به سواحل
شمالی‌فرانسه میرسانند تا از آنجا راهی‌سرزمین رویا هایشان(eldorado)
انگلستان شوند. کشوری که در مقایسه با فرانسه از امکانات
رفاهی‌بیشتری برای خارجیان برخوردار است. از زمانی‌که کمپ
اسکان موقت سانگاته(sangatte)
متعلق به صلیب سرخ توسط سارکوزی بسته شد، هزاران مهاجر و
تبعیدی تحت اسفناکترین شرایط و در کمپ‌های کوچک و غیر قانونی!
بسر میبرند، که هر چند یکبار پلیس با هجوم وحشیانه این
آلونک‌ها را بر سر ساکنان بی‌دفاع آنها خراب میکند. موضوعی
که به دور از افکار عمومی رخ داد و مطبوعات هم فقط سرسری به آن
پرداختند، تا اینکه "خوش آمدید" به نمایش در آمد. فیلمی که
نوعی شوک به جامعه فرانسه وارد کرد و یکی‌از جنجالی‌ترین و بحث
انگیزترین فیلم‌های چند سال اخیر در این کشور شد. دامنه این
تاثیر به جایی‌رسید، که فیلم حتی در پارلمان فرانسه برای
نمایندگان نشان داده شد. پس سینما هنوز می‌‌تواند یک پتانسیل
تکان دهنده داشته باشد. در این فیلم میشود انتظار همه چیز
داشت: تبلیغ سیاسی و پروپاگاندا، یک مستند تحقیقی و جستجو گر،
یک اثر انتقادی اجتماعی - سیاسی و یا فیلمی که همه چیز را سیاه
و سفید می‌‌بیند. ولی‌دغدغه فیلیپ لیور هیچکدام اینها نیست.
دستمایه اصلی‌فیلم چیز دیگریست: روایت قصه مانند دست و پنجه
نرم کردن قهرمان فیلمش با چالشی (پیمودن طول سی‌و چهار کیلو
متری کانال با شنا) که او خود را در مقابلش قرار میدهد.
پانصد کشتی در حال عبور و مرور، موج‌های سخت و شکننده و آبی با
ده‌درجه حرارت. آیا بلال به آنطرف آب خواهد رسید؟ آیا رویأی
بلال که رسیدن به مینا و بعد از آن بازی در تیم منچستر یو
نایتد است تبدیل به واقعییت خواهد شد و یا همچنان یک رویأ
باقی‌خواهد ماند؟ سیمون هم که در آرزوی بازگشت دوباره همسرش
بسوی اوست، سرنوشتی همچون بلال دارد. چه راهی‌برای سیمون
باقی‌میماند، جز اینکه به یک مهاجر غیر قانونی! کمک کند و او
را برای مدت زمانی‌کوتاه همچون فرزندی در پناه بگیرد و به او
شنا بیا موزد؟
خوش
آمدید تا اواسط فیلم به عنوان یک درام کلاسیک خیلی‌خوب به پیش
می‌‌رود و داستان بطور موجز و مختصر و با بازی‌های خوب روایت
میشود. نقطه قوت فیلم در این است که بدون هیچگونه هیجان زدگی و
نشانه کردن کسی‌با انگشت سبابه به تشریح واقعییات اجتماعی
می‌‌پردازد. اما به مرور و با جا افتادن سیمون در داستان فیلم
پرسپکتیو دیگری پیدا میکند. از اینجا به بعد لیور توجهی به
حقایق سخت جامعه ندارد و آنها را به کلی‌رها میکند. برای او
رابطه دوستی‌بین دو مرد مهمتر از موضوعات دیگر است. با وجودی
که فیلم پیامی سیاسی نداشت، همانطور که اشاره شد با استقبال
بزرگ تماشا گران فرانسوی روبرو شد. استقبال میلیونی از این
فیلم و بحث و جدال‌هایی‌که در ان باره در گرفت، باعث شد که حزب
سوسیالیستهای فرانسه طرح قانون جدیدی در رابطه با خارجیان و
بهبود وضعییت آنان را به مجلس ارایه کند. این طرح که خوش آمدید
نام داشت متاسفانه با آرای احزاب محافظه کار و دست راستی‌در
پارلمان به تصویب نرسید.
مهاجرت
غیر قانونی!!! به اروپا
طبق گزارش کمیسیون پارلمان اروپا در حال حاضر حدود چهار و نیم
تا هشت میلیون انسان بطور غیر قانونی در کشورهای اروپایی به
سر میبرند. برطبق این گزارش سالانه بین سیصد و پنجاه تا پانصد
هزار مهاجر به این تعداد اضافه میشود. این گزارش همچنین
می‌‌افزاید، که با توجه به اینکه کشورهای اروپایی هر روز مرزها
ی خود را با تجهیزات بسیار برای مهاجران غیر قابل عبور
می‌‌کنند، این انسانها مجبور به استفاده از راههای پر خطری
برای رسیدن به اروپا می‌‌شوند، که بعضا به قیمت از دست دادن
زندگی‌‌شان میشود. بر اساس تخمین‌های زده شده تنها در سال
۲۰۰۶
حدود شش هزار نفر که به قصد یک زندگی‌بهتر راهی‌اروپا بودند،
در بین راه جان خود را از دست داده اند. بر طبق آماری که fortress europe
منتشر کرده، از سال
۱۹۸۸
تا به حال حداقل
۱۴۷۱۴
نفر که قصد مهاجرت به اروپا را داشته اند، قبل از رسیدن به
مرزها ی این قاره جان خود را از دست داده اند. از این تعداد
۱۰۷۴۰
نفر در دریای میانه و در اتلانتیک کشته شده اند,
۴۱۰۰
نفر در کانال سیسیل غرق شده اند.
۴۴۴۵ نفر ما بین مراکش، الجزایر، موریتانی، سنگال و اسپانیا و در
حال عبور از تنگه جبل الطارق و یاد در نزدیکی‌جزایر قناری
گرفتار امواج طوفانی شده و بدون اینکه هیچ نام و نشانی‌از آنها
به دست بیاید، به قعر دریا رفته اند.
۲۵۴۲ نفر، تقریبا همه از کشورهای آفریقایی، در تلاش برای رسیدن به
جزیره Mayotte
در فرانسه در دریای آدریا و یا در اقیانوس هند کشته شده اند.
این آمار از پیدا شدن
۳۵۷
جسد در کانتینرهای کامیون‌ها خبر میدهد.
۳۲۰
نفر در حین عبور از مرز دریایی غرق شده و یا در بین کوهها در
سرما یخ زده اند.
۲۱۷
نفر توسط پلیس مرزی کشته شده اند. این آمار همچنین از
انسان‌هایی‌خبر میدهد، که در حین سفر بی‌بر گشتشان در محل
بار هواپیماها, در زیر قطارها و یا در تونل‌های قطار از بین
رفته اند. در این گزارش همچنین از کانال مابین فرانسه و انگلیس
هم که بلال قصد شنا کردن آن را دارد، نام برده شده، که تا به
حال سه قربانی داشته. قربانیانی که برای نجات از فقر، فلاکت،
اواراگی،... خود را به دریا زدند.
|
