|
*
توضیح ما:
این نامه سرگشاده ایست که یکی از همکاران سابق مخملباف که به
اتفاق به شکار مخالفان حکومت میرفتند، نوشته ودر سایت سینمایی
حکومت «سینمای ما» هم درج شده است.این نامه اعتراف نامه ایست
که نشان می دهد که بخشی ازحامیان باند سبز همان شکارچیان
انسانها هستند. البته او همه جنایت هایی که به اتفاق مخملباف
انجام داده بر ملا نکرده تا راه بازگشت مخملباف به آغوش اسلام
نام محمدی باز بماند. ما بخش هایی از این نامه را نقل می کنیم
هر جا لازم باشد داخل پرانتز هم توضیح خواهیم داد.
سینمای ما - امیرحسین فردی: پارسال وقتي همكارانم در تحريريه
كيهان بچه ها، عكس تو را كه در جشنواره كن انداخته بودي نشانم
دادند، اول نشناختمت، بعد هم كه شناختم، خنده ام گرفت و بي
اختيار به پشتي صندلي تكيه دادم و بهشان گفتم: «ا... اين كه
محسن خودمان است، چرا اين ريختي شده؟» پاپيوني به قاعده گندگي
يك مشت چسبانده بودي بيخ سيبك گلويت! اول فكر كردم مي خواهي در
يك فيلم كمدي فرانسوي بازي كني كه آن قدر خنده دار شدي، مثلاً
مثل مرحوم لوئي دوفونس. اما ديدم، نه خيلي خودت را گرفته اي و
اصلاً دوست نداري مضحك و خنده دار باشي، سخت به دنبال تشخص و
ابهت هستي. راستش، آن كت و شلوار مشكي، پيراهن سفيد و پاپيون
سياه، به تنت زار مي زدند، شده بودي عين آن داماد دهاتي هايي
كه شب عروسي ناچار كراوات مي زنند و موقع راه رفتن دست راستشان
با پاي راستشان بالا مي آيد و دست چپشان با پاي چپ و موجب خنده
و انبساط خاطر خانم ها و آقايان مي شوند. تو هم يك همچين
موجودي شده بودي، مضحك قلموي قابل ترحم! ظاهراً در حاشيه آن جشنواره جسارت هايي عليه ملت ايران
كرده بودي(این جایش را درست میگوید اما نمیگوید که حضور رژیم
جمهوری اسلامی وکلیتش توهین به ملت ایران است) مثلاً اين كه
مردم ايران خواب هايشان هم ايدئولوژيك است، آنها عقب مانده
هستند و از اين قسم پرت و پلاها كه به قول معروف مرغ پخته روي
برنج هم از اين افاضات بامزه تو خنده اش مي گيرد. ياد حرفي
افتادم كه پس از يك شب خوابيدن در خانه ما اين طرف و آن طرف
گفته بودي كه تو خانه فلاني موقع خوابيدن بايد نوك دماغ آدم رو
به سقف اتاق باشد. واقعاً اين جوري بود كه تو رفتي اين طرف و
آن طرف چو انداختي و به گوش من هم رسيد؟ خوب است اين را هم
بشنوي كه هنوز هم بوي گند آن كفش هاي پت و پهن كهنه و جوراب
هاي پاره پوره و كثيفت كه ماه به ماه نمي شستي، توي خانه ما
مانده است.( انگار چرکی وکثافت سنت حزب الهی هاست چون ابراهیم
نبوی میگوید احمدی نژاد هم پاش بو میده) مثل اين كه اصلاً
مشرب تو اين است كه پشت سر ميزبان بروي حرف بزني و لودگي كني.
كاري كه الان داري با ملت ايران مي كني و تصويري وارونه و
مشوه، از اين ملت رشيد و نجيب ( این ملت وقتی تمکین میکرد
شریف ونجیب بود حالا که بپا خاسته، خس وخاشاک شده است )به
چپاولگران و آدم كشان غربي مي دهي. مگر نه اين كه تو با پول و
امكانات همين مردمي كه حالا بدشان را مي گويي به همه چيز
رسيدي؟ ( این حرفش هم درست است منتها همه سینماگران حکومتی
از کیسه مردم به بقاء رژیم کمک کردند) جوانمردي و لوطي گري هم
خوب چيزي است كه تو خيلي از آنها بي بهره اي. شايد بگويي كه من
به خاطر همين مردم ( ملاحظه می کنیدبه نام مردم دست به هر
جنایتی میزنند) دست به آژان كشي زدم و افتادم زندان شاه و لقب
چريك نوجوان را بهم دادند، حالا اين حق من است كه از مردم طلب
كار باشم. محسن، خودت را گول نزن، فريب حرف هاي بامزه خودت را
نخور. يادت هست مي گفتي: من مثل يك اسب درشگه اي هستم كه از دو
طرف بغل چشم هايش را گرفته اند تا فقط جلوي رويش را ببيند و
راهش را برود. تو واقعاً همين طور شدي، افسارت را دادي به دست
درشگه چي، تا شلاق به كپل هايت بزند و تو را هر جا خواست ببرد.
مسافر كشي كند و تو دلت به اين خوش باشد كه بدون توجه به
اطرافت داري مي تازي و به اهدافت نزديك مي شوي! كدام هدف؟ آخر
سر كه كمرت تاب برداشت، درشگه چي بازت مي كند و مي اندازدت
جلوي سگ ها.
بگذريم. خيلي حرف ها دارم كه اگر لازم شد مي زنم. گفتم كه
همكارانم عكس پاپيون دارت را نشانم دادند تا من عصباني بشوم،
امانه تنها عصباني نشدم، بلكه خنده ام هم گرفت. مي داني چرا؟
براي اين كه هيچ وقت نتوانستم تو را جدي بگيرم، چه آن زمان كه
جماعتي پشت سرت راه مي افتادند و هي برادر مخملباف، برادر
مخملباف بهت مي گفتند، و نه حالا كه شده اي موسيو مخملباف. تو
هيچ كدام از اين ها نيستي، تو فقط محسني، محسن مخملباف. با
تمام جيغ و دادهايت، اين در و آن در زدن هايت، آوارگي هايت، در
به دري هايت، تو همان يهودي سرگرداني هستي كه ناگزير بايد به
ارض موعودت بروي ...حرف هاي بامزه بزني و يا به تعبير ضد
انقلابيون سلف، محمل ببافي، چيزي بالاتر اين نيستي. من نمي
دانم تو اين همه كينه را از كجا آوردي، نه كه حالا اين طور
باشي، اوائل دهه 60 هم، همين بودي. يادت هست آن خانواده باغبان
را كه گوشه حياط حوزه هنري زندگي مي كردند، چه طور از آنجا
بيرون ريختي و هيچ از خودت نپرسيدي كه آنها چه وضعي خواهند
داشت، چه بر سرشان مي آيد؟ جرمشان چه بود؟ كجا رفتند، چه شدند؟
و يا با موتور تو خيابان هاي تهران راه مي افتادي تا عناصر
فراري سازمان مجاهدين خلق را شناسايي و معرفي كني، مي گفتي من
تو زندان با اين ها بودم و مي شناسمشان. شده بودي شكارچي...
دنبال مسعود رجوي مي گشتي، حالا خوب تو فرانسه به هم رسيديد!
بازي روزگار را مي بيني؟ تو و مسعود رجوي، به هم پيوند خورديد!
آن هم احتمالاً تو پاريس! فكرش را مي كردي؟ كارت به اينجاها
بكشد؟ ..تو وسط اين آدم هاي عوضي چه كار مي كني؟ جاي تو
آنجاست؟ راستي از ابوالحسن خان بني صدر چه خبر، ،.... اگر چه
تو حسابت از آن دو نفر جداست، تو بيشتر قابل ترحم هستي ..،
آنها با هوش تر از تو هستند، تو درصد بلاهتت بيشتر است. يك
زماني پاريس پاتوق شخصيت هاي خوشنام و انقلابيون موجه، مثل
فرانتس فانون و دكتر شريعتي و از اين دست آدم ها بود، حالا شده
محل نگه داري حشرات موذي و بيماري زا. حواست باشد چه بلايي سر
، موسوي گرمارودي آوردي و آبرويش را در روزنامه ها بردي، جرمش
هم فقط مشاور بودنش بود. همين! آخر تو آن موقع هنوز برادر
مخملباف بودي و خانه تكاني روحي و از اين شامورتي بازي ها
نكرده بودي. خلاصه حواست جمع باشد، تو پيش آنها هنوز چريك
نوجواني... اين انقلاب و اين ملت، نجاست و پلشتي را برنمي
تابند( بله درست است به همین دلیل مصصم شده جمهوری اسلامی را
ساقط کند)، مدام درحال بازسازي و پاك سازي خود هستند.... و اما
چند هفته پيش رفته بودي پارلمان اروپا و محمل بافته بودي. گفته
اي كه تو نماينده ملت ايراني و از طرف آنها حرف مي زني،
آقاپسر! اين نمايندگي را كي به تو داده؟ بازهم دستخوش توهم شده
اي و ياوه مي بافي.( این جاش هم درست است ما هم همین را گفتیم
با یک تفاوت که ما ثابت کردیم مردم نظام فاسد ج. ا را
نمیخواهند چه باند شما را وچه باند رفسنجانی را)..مرافعه اي
بود كه پيش آمد و تمام شد ( البته هنوز تمام نشده اگر هم بشود
جنگ مردم با نظام شروع شده وتا سقوط ادامه پیدا می کند )تو
ديگر نمي خواهد گلويت را جر بدهي. تو هنوز ملت ايران را
نشناختي ( شما ها هم نشناخته بودید دارید کم کم می شناسید )مي
نشيني جلوي دوربين هاي تلويزيون، ادا در مي آوري، يك بار با دو
دستت جلوي دهانت را مي گيري، بعد جلوي چشمهايت، بعد گوش هايت،
بعد... اين مسخره بازي ها چي است كه مي كني، حركاتت من را ياد
داستان عنتري كه لوطي اش مرد انداخت، چقدر بهت مي دهند كه آن
طور روي دست هايت راه مي روي، پشتك مي زني وجاي دوست و دشمن را
نشان مي دهي؟ بگذار آخر سر حرف دلم را بزنم، من نمي توانم از
تو متنفر باشم، ما با هم رفيق بوديم، نان و نمك خورديم، به
خودت دقت كن، به صورتت نگاه كن. هنوز اندوه لابه لاي خطوط چهره
ات موج مي زند. تو غمگيني، هميشه غمگيني و من دوست ندارم تو را
اين طور ببينم. اين دادوفريادها را هم به حساب برادر بزرگتري
بگذار كه از رفتار برادر كوچك ترش دل شكسته و عصباني است. اين
طور پل ها را پشت سرت خراب نكن، برگرد بيا و دلخوري هايت را هم
با خودت بيار، تو فرزند اين ملتي (ملت فرزند تروریست ندارد تو
فرزند این نظامی درست است )، اگرچه لجوج و يكدنده اي. با اين
حال دل به اجنبي نبند، بيا و به ملت ( به نظام خودت ) ملحق شو.
|
