|
جمعی
از شهروندان آلمانی مخالف نژادپرستی به ابتکار جدیدی
دست زده اند تا یاد قربانیان نازی ها و حکومت نژاد
پرست هیتلر را زنده کنند. آنها با تشکیل یک انجمن بنام
" قطار یاد آوری-
Zug der Erinnerung
" تلاش دارند تا با تمرکز بر سرنوشت انسانهائی که با
قطار به اردوگاههای مرگ فرستاده و در آنجا نابود شدند،
نسل جدید امروز را مخاطب قرار دهند. آنها معتقدند با
یاد آوری مستمر جنایت های گذشته باید سعی نمود تا این
جنایت ها به فراموشی سپرده نشوند. این چنین است که
میتوان خاطره و وجدان جمعی را در برابر خطرات نیروهای
نژاد پرست حساس کرد و از تکرار جنایتهای جدید جلوگیری
نمود. این نمایشگاه با هدف جلب نظر کودکان و نوجوانان
تشکیل شده است. به همین خاطر است که سازمان دهندگان
این نمایشگاه بطور خاص با برجسته کردن سرنوشت کودکان
قربانی، این سوال را مطرح میکنند که چرا بعد از گذشت
بیش از شصت سال در مورد اینکه چه بر سر این کودکان و
نوجوانان آمد سکوت میشود؟ آنها به مسئولیت اجتماعی تک
تک مردم اشاره کرده و یادآور میشوند که جمع آوری و
ارسال این میلیونها انسان، اغلب در روز روشن و در
مقابل چشم بقیه مردم انجام شده است. آنها یاد آور
میشوند که مطابق عکس ها و اسناد موجود از آنزمان، در
بسیاری از شهر ها در حالی که مردم در ایستگاه های راه
آهن در حال سوار شدن به قطار بوده تا زندگی عادی خود
را پیش ببرند، در سکوهای دیگر و جلوی چشمانشان، نازی
ها انسانهای دیگر را به زور در واگن های باری "بار"
میزده اند و صدای کسی هم در نمی آمده است. برگزار
کنندگان " قطار یاد آوری" سوال میکنند: چرا؟! سازمان
دهندگان این ایده، قطاری با چند واگن را به نمایشگاه
سیار برخی اسناد و تعدادی از عکسهای قربانیان جنایت
نازی ها تبدیل کرده اند. این عکس ها، بعنوان تنها
نمونه ای از میلیونها انسان دیگر، گذشته سیاه و تلخی
که در زمان نازی ها بر آلمان حاکمیت داشته است را به
بازدید کنندگان یاد آوری میکنند. در دوره نازیها، بین
سال 1940 تا 1944 میلیونها نفر یهودی، "سیگونه ها" یا
همآنانی که ایرانیان آنها را "کولی" میخوانندشان و نیز
برخی گروه های اجتماعی دیگر از سراسر اروپا، "جمع
آوری" شده و از طریق قطار به اردوگاه مرگ آشویتس در
لهستان فرستاده میشدند. "قطار یادآوری" روز 9 اکتبر
2007 از شهر فرانکفورت حرکت کرده و در شهرهای مشخصی
توقف میکند. مدت توقف بعضا چند ساعت یا در شهرهای بزرگ
دو تا سه روز در نظر گرفته شده است. مقصد نهائی این
قطار شهری نزدیک اردوگاه آشویتس در کشور لهستان
میباشد. روز 8 ماه مه 2008 همزمان با سالروز تصرف این
اردوگاه و آزاد سازی باقی مانده اسیران، اسناد جمع
آوری شده و برخی یادداشتهای بازدیدکنندگان این
نمایشگاه سیار، در مراسمی در این اردوگاه برای ثبت در
کنار دیگر اسناد جمع آوری شده قرار خواهد گرفت. رقم
دقیقی از تعداد انسانهائی که از طریق قطار به ارودگاه
های مرگ فرستاده شدند در دست نمی باشد. نازی ها
قربانیان خود را به زور از خانه و محل سکونتشان جدا
کرده، آنها را به تعداد زیاد در واگن های باری
"چپانده" و راهی اردوگاه مرگ میکردند. این سفر بعضا در
گرم ترین یا سردترین شرایط آب و هوائی روزهای طولانی
به درازا میکشید. بسیاری از اسیران و ربوده شدگان در
طول میسر جان میسپردند و اگر کسی اقدام به فرار میکرد
به گلوله بسته میشد. تأسف بارترین نکته ای که برگزار
کنندگان این نمایشگاه تلاش دارند تا توجه مردم را به
آن جلب کنند وضعیت کودکان و نوجوانان است. بنا بر
اطلاعات مندرج در سایت برگزار کنندگان این نمایشگاه
تعداد این کودکان و نوجوانان بالغ بر یک ونیم میلیون
نفر تخمین زده میشود. تعداد افرادی که بعد از آزادی از
اردوگاه مرگ به شهرهای خودشان برگشتند نیز بسیار بسیار
کم بوده است. نمایشگاه سیار "قطار یادآوری" از چند
قسمت تشکیل شده است. واگن اول به قربانیان اختصاص
دارد. در این قسمت عکس هائی از دوران زندگی عادی
تعدادی از قربانیان در کنار خانوده هایشان با شرح
مختصری از زندگی نامه آنها بچشم میخورد. برخی نوشته ها
یا نامه ها که در طول سفر نوشته و از قطار به بیرون
پرت شده یا از طریقی به دست دیگر افراد خانواده رسیده
وضعیت اسیران را در قطار توصیف میکند. عکس ها ی موجود
در این نمایشگاه سرنوشت افراد مختلفی را بازگو میکند:
یهودیان، آنان که همسر یهودی داشته و حاضر نبوده اند
که همسر یا بچه های خود را به دست نازی ها بسپارند،
سیگونه ها و .... در یکی از کوپه ها نقشه بزرگی شهر
ها و ایستگاههای توقف قطارها در سراسر اروپا به طرف
اردوگاه آشویتس را مشخص میکند. در کوپه ای دیگر چند
عکس بزرگ، گودالهای بزرگی که در آن هزاران هزار نفر
توسط نازی ها به گلوله بسته شده یا جسدشان در آنجا دفن
شده را نشان میدهد.
در
واگن دوم برخی از سازمان دهنده گان این جنایت با نام و
چهره و سابقه شان معرفی شده اند. در همین قسمت چند سند
و نامه اداری و چند دستور العمل در مورد چگونگی انتقال
قربانیان به اردوگاه های مرگ نصب شده است. یک نوار
کوتاه تلویزیونی تقریبا یک دقیقه ای، صحنه هائی از
قطارهای آنزمان را نشان میدهد. در یک مصاحبه که مربوط
به آنزمان میباشد، رئیس وقت راه آهن دولتی آلمان
هیتلری تاکید میکند که مقصد نهائی این قطارها اردگاه
آشویتس بوده است. در این فیلم همچنین صدای یک زن زنده
مانده از این جنایات نیز بگوش میرسد که میگوید"ما سه
روز در راه بودیم و فقط درحدی که سرمان را بالا نگه
داریم [ و نفس بکشیم] جا داشتیم."
قسمت پایانی واگن دوم به نوشته بازدیدکنندگان و یا
اسنادی که برای پیدا کردن رد و مشخصات قربانیان
میتواند مورد استفاده قرار بگیرد، اختصاص داده شده
است. تعداد افرادی که همزمان میتوانند به این قطار
نمایشگاه شده وارد شوند بسیار محدود و نمایشگاه تنگ
است، با این وجود در چند ماه گذشته بیش از 85000 نفر
در شهر های مختلف، گاها با پذیرفتن ساعت ها انتظار،
از این نمایشگاه بازدید کرده اند. راه آهن دولتی آلمان
که در حال حاضر نیمه خصوصی است، برای هزینه های جانبی
مرتبط با برگزاری این نمایشگاه در ایستگاه های راه آهن
شهر های مختلف 70000 یورو صورتحساب تنظیم و برای
برگزار کنندگان نمایشگاه ارسال کرده است. این مسئله
باعث اعتراض شدید بسیاری از شخصیت های سیاسی،
نمایندگان پارلمان و انجمن های حقوق بشری شده است.
همین مسئله تبدیل به موضع مهم بسیاری از گزارشات
روزنامه هائی شده است که اخبار این نمایشگاه سیار را
منتشر میکنند. یکی از روزنامه ها در مقاله ای با اشاره
به قراردادی که راه آهن سراسری آلمان در زمان هیتلر
برای انتقال قربانیان به اردوگاه مرگ با نازی ها
داشته، با ذکر نام رئیس فعلی راه آهن سراسری آلمان به
وی میگوید: شرم کنید! چگونه میتوانید خود را راضی کنید
که بجای پذیرش نقش و مسئولیت راه آهن در پیشبرد این
جنایت در زمان نازی ها، خود را قانع کنید که شصت سال
بعد، باز هم از قبل همان قربانیان سود به جیب بزنید.
نظر به کشور خودمان و سه دهه حاکمیت جمهوری اسلامی
باید به آنان که فراخوان" ببخش و فراموش کن" صادر کرده
و در همین آلمان از آن پشتیبانی میکنند، گفت: بجای
دعوت به فراموش کردن جنایت جنایتکاران، باید اسناد
جنایت آنها را به کوچه و بازار برد تا با برانگیختن
وجدان عمومی از تکرار جنایت های جدید جلوگیری نمود.
چرا نباید جنایتکاران و برنامه ریزان، سازمان دهندگان
و همکاران و پشتیبانان و در یک کلام آمران و عاملان
جنایتهای انجام شده در دوره حکومت اسلامی را به نام و
با چهره معرفی نمود؟ چرا چنین کاری در آلمان یا دیگر
کشورها خوب است، اما در مورد جمهوری اسلامی نباید از
آن حرف زد؟ نه! بگذارید همانند آلمان بعد از حاکمیت
نازی ها، در ایران جمهوری اسلامی نیز "اکنون و همین
حالا" جنایتکاران حاکم و همکاران و پشتبانان آنان
معرفی گردند تا از این طریق دست آنها برای جنایت بیشتر
بسته شود، تا زمینه برای یک اعلان جرم بین المللی بر
علیه این جنایتکاران فراهم شود و یا اگر تشکیل یک چنین
دادگاهی در حال حاضر عملی نگردد، اسناد لازم برای
محاکمه عادلانه آنها در آینده فراهم شود. راستی چه
کسانی و با چه هدفی میخواهند که جنایت جنایتکاران
فراموش گردد؟!
برنامه شهرهای محل توقف نمایشگاه سیار "قطار یادآوری"
موضوعات مرتبط در این زمینه: - گاهشمار به قدرت رسیدن
نازی ها (به آلمانی)- سالشمار به قدرت رسیدن و حکومت
نازی ها به زبان پوستر (به انگلیسی) |
