یادداشت سردبیر در باره فیلم/ سند آشنای غریب – روستا نشینان در ایران و چهره واقعی ج.اسلامی
به روال همیشگی چرخی زدم در یو تیوب در جستجو یافتن فیلم هایی از سینماگران ناشناس چرا که بیاد دارم چند فیلم /سند با ارزش را با جستجو در یوتیوب یافته ام وهمین طور در جریان جنبش مصادره شده سال ۸۸ حرکت های مردمی که باب میل اصلاح طلبان وسبزالهی ها نبوداز طریق شبکه یوتیوب در جهان انعکاس یافت. بله هستند دوربین هایی که در قلب روستا های محروم نفوذ می کنند وسند هایی تکان دهنده از چهره ی واقعی حکومتی که از طریق چاه جماران خط ارتباطی مستقیم با امام زمانشان برقرار کرده- به تصویر می کشند.
میدانیم که آنها که میخواهند به نوعی نکاتی مثبت در کارنامه ننگین نظام اسلامی بیابند چنین شایع می کنند که ج.اسلامی به روستا های ایران وروستائیان خیلی توجه کرده است .اینان چندکار نمایشی در برخی روستا ها را مبنای قضاوت غیر واقعی خود قرار داده اند. من سالهاست از ایران دورم اما هنر های تصویری خود اسنادی معتبر ند که ما تبعیدیان را هم با واقعیت ها دورن ایران آشنا می کند . در یوتیوب مستندی با عنوان «آشنای غریب» *حس کنجکاوییم را تقویت کرد. چند لحظه که آغاز فیلم گذشت چنان اسیر تصاویر تکان دهنده اش شده بودم که دیگر رهایی امکان پذیر نبود. گفتارفیلم همان درد دل ها وعقده گشایی ساکنین اندک روستا ها است .نخستن روستایی که ازدید دوربین نمایانده می شود در استان خراسان جنوبی واقع شده روستایی به اسم کاخ کوک. چون روستاییان با گویش محلی صحبت می کنند وغالباجمله ها را تمام نمی کنند ;تمام حرفهایشان مفهوم نیست اما می شود از میان گفته هایشان به عمیق فاجعه ای با عنوان زندگی در روستاهای ایران پی برد.
این جملات را از میان حرفهای آنها بیرون کشیده ام
« نه آب داریم نه برق نه دام، نه درخت، همه خشکیده اند همه از این ده رفته اند به مشهد رفته اند به شهرهای دیگه کوچ کرده اند. ۸ ساله خشک سالی شده، ما از دولت جهانی اسلامی می خواهیم بداد ما برسد،ما یک لقمه نان هم نداریم بخوریم. ما از خدا میخواهیم کمکی به کشتن ما بکند»
بی آنکه بخواهم وارد مبحث دین وسوء استفاده نظام ها از توهم مذهبی مردم بشوم این واقعیت آشکار است هر چه مردم فقیر تر و درمانده تر هستند توهم مذهبی بیشتری دارند. اینها هم شکر گذارند حتا از خدا ی مهربان سپاسگذارنداز امام راحل سپاسگذارند که به لطف آنها دوربین به ده آنها آمده واینان می توانند درد هایشان را جلوی دوربین بازگو کنند. وقتی می بینیددر دهی فقط یک پیر زن وپیر مرد در مانده مثلا زندگی می کنند که نه آب دارند نه برق نه نان ونه درخت نه دام .نه هیچ امکان دیگر. ایا نفرت و انزجارتان نسبت به این نظام فزون تر نمی شود؟
با خودم گفتم آیا فیلم سازان لوکس صادراتی که ادعای اجتماعی بودن هم دارند.دوربینشان یک فریم در این مناطق محروم از حد اقل ها،تصویری ضبط کرده است؟ آیا مدیران فستیوال ها واتحادیه اروپا اصلا در جستجوی یافتن این گونه کارهای مهجور مانده هم هستند؟،آیا موسسات مدافع حقوق بشر که اگر یک روز ملاقات دختران کروبی وموسوی با والدینشان تاخیر بیفتد بلندگو های تبلیغاتیشان را بکار می اندازند اصلا میدانند در روستایی در خراسان فقط یک زن ومرد زندگی می کنند که هر لحظه انتظار مرگ را می کشند ؟ مدیران فستیوال ها هم تا حدوحدودی کارهای اجتماعی را پذیرامی شوند وجایزه باران می کنند که از چارچوب نظام وخواست های سبزالهی ها فرا تر نرود. من سازنده این فیلم را نمی شناسم اصلا هم مهم نیست او کیست؟ اما مهم تصاویری است که دوربین او ضبط کرده ودروغین بودن ادعا های یک نظام واپسگرا وضد مردم را عیان می کند.این تصاور نمی گذارد از یادمان برود که این نظام نه اصلاح پذیر است نه رفرم در آن کاربردی دارد تا مردم با مبارزه قهر آمیز با قیام همگانی بساط این جلادان رابرهم نزنند اینان خود وبه میل خود ساقط نمی شوند.
* در عنوانبندی فیلم حسین ساجدی کارگردان فیلم ذکر شده به نظر میرسد اکثر کارهای فیلم را خودش انجام داده است.
